تاثیر توانبخشی ورزشی بر ناپایداری مزمن مچ پای ورزشکاران نخبه

چکیده مفصل مچ پا به دلیل وضعیت آناتومیکی آن اهمیت بسیاری در انجام فعالیت های ورزشی مختلف دارد. رویکرد جدید در بازتوانی آسیب های ورزشی، حرکت به سمت نظریه ی پایه مبتنی بر عملکرد بیشتر می باشد که شامل تاکید بیشتر بر حرکات عملکردی نسبت به ایستاده و زنجیره حرکتی بسته نسبت به باز می باشد. هدف تحقیق حاضر مطالعه ی اثر یک دوره تمرینات منتخب ورزشی (تعادلی ، چابکی ، وپلایومتریک) بر بهبود ناپایداری مزمن مچ پای ورزشکاران نخبه می باشد. در این تحقیق تعداد 30 ورزشکار جوان نخبه (بسکتبال، دوومیدانی) به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. آزمودنی ها در سه گروه تجربی، کنترل آسیب دیده و کنترل سالم تقسیم شدند. در گروه تجربی 10ورزشکار نخبه مبتلا به آسیب ناپایداری مزمن مچ پا قرار گرفتند. دو گروه کنترل نیز هر کدام شامل 10 نفر ورزشکار نخبه بودند که یک گروه شامل ورزشکاران آسیب دیده (ناپایداری مزمن مچ) و گروه دیگر ورزشکاران سالم بود. آزمودنی های گروه تجربی در یک دوره تمرینات منتخب ورزشی (تمرینات تعادلی، چابکی وپلایومتریک) به مدت نه هفته، هر هفته سه جلسه ی 60 دقیقه ای شرکت کردند. متغیرهای دامنه حرکتی، سرعت، چابکی، توان انفجاری، تعادل ایستا و پویا به ترتیب توسط آزمون های گونیامتر محقق ساخته، دوی سرعت 60متر، آزمون تی، آزمون سارجنت، آزمون لک لک و آزمون اکتال قبل و بعد از دوره تمرینی اندازه گیری شد. برای تحلیل آماری داده های مورد مطالعه ازروش آماری تحلیل واریانس اندازه های تکراری استفاده شد. نتایج بدست آمده نشان دادکه در ازمون پرش عمودی افراد گروه تجربی نسبت به گروه کنترل پس از انجام پروتکل تمرینی پیش رفت معناداری داشته اند. در سایر متغیرها تفاوت معنادارآماری بین گروه های سه گانه تحقیق مشاهده نگردید. اگرچه در بیشتر موارد تفاوت های مشاهده شده از لحاظ آماری معنادار نبود، اما با ارزیابی و مشاهده دقیق تر نتایج، درمی یابیم که در بیشتر موارد گروه تجربی نتایج بهتری از دو گروه کنترل بدست آورده است. به نظر می رسد اجرای برنامه تمرینی پیشنهادی در زمان طولانی تر بتواند اثربخشی بیشتری نیز داشته باشد. کلید واژه ها: ناپایداری مزمن مچ پا، توانبخشی، ورزشکار نخبه.